پايان جهان

پایانی برای جهان

روزي را تصور كنيد كه تمام جهان هستي منجمد شود. با توجه به مدلي جديد براي انرژي تاريك، اين اتفاق چيزيست كه حدود 11.5 ميليارد سال پيش وقتي كه عالم يك چهارم اندازه كنوني اش بود اتفاق افتاد. يك تغيير فاز كيهاني، شبيه به يخ زدن، يكي از جنبه هاي ممتاز تلاشهاي اخير براي ارائه كردن تعريف دقيقي از اين انرژي تاريك است – نيروي مرموز منفي كه كيهان شناسان اكنون فكر ميكنند بيشتر از 70% همه انرژي و ماده عالم هستي را تشكيل ميدهد و حالا نيز كيهان را با سرعتي بالا از هم ميپاشاند.

 

مشخصه ديگري كه براي فرمولبندي جديد وجه تمايز قائل ميشود، پيش بيني آزمون پذير بودن آهنگ انبساط جهان است. به علاوه انفجارهاي جزئي توليد شده از طريق برخورد بزرگترین ذرات، باعث تحريك ميدان تاثير اين انرژي شده و اين تحريكات به شكل ذرات زير اتمي نا متعارف و عجيبي كه تا بحال ديده نشده اند، مشاهده ميشوند.

اين مدل انرژي تاريك را به چيزي به نام انرژي خلاء وابسته ميداند. مثل تعدادي از تئوري هاي موجود اين مدل پيشنهاد ميكند كه فضا به تنهايي منبع انرژي دافع است كه در حال هل دادن عالم است. براي سالهاي طولاني دانشمندان تصور ميكردند كه ميانگين انرژي هاي فضا صفر است. اما كشف مكانيك كوانتومي اين ديدگاه را عوض كرد. بر اساس نظريه كوانتومي فضاي خالي با جفتهاي ذرات «مجازي» پر شده كه به طور خود به خود به وجود آمده و از بين ميروند و اين كار آنقدر سريع انجام ميشود كه قابل مشاهده نيست.

 

اين فعاليتهاي زير اتمي منبعي منطقي براي انرژي تاريك هستند زيرا هر دو به صورت يكنواخت در فضا پراكنده ميشوند. اين توزيع شاهدي بر اين مدعاست كه چگالي ميانگين انرژي تاريك از زمان انبساط عالم تا كنون ثابت مانده است. اين خاصيت در تضاد كامل با ماده و انرژي معمولي است كه از زمان متورم شدن عالم به طور تدريجي رقيق شده اند.

 

تا مدتها دانشمدان فكر ميكردند جاذبه تنها نيروي دور برد است كه بين اجرام آسماني تاثير گزار است. پس آنها احتمالا اصلا به اين فكر نكردند كه شايد چيزي در حال هل دادن همه چيز به يك سو است. ساده ترين راه براي اثبات اين پديده نامانوس بازگرداندن ثابت كيهان شناختي اينشتين با خاصيت هاي ضد گرانشي اش بود.

متاسفانه اين تعريف با اشكالات زيادي رو به رو شد تا فيزيكدانان فعالانه به دنبال عاملهاي ضد جاذبه ديگر بگردند.

در 10 سال آينده تحقيقات فضايي بسيار بزرگی براي محاسبه انبساط عالم به وسيله اندازه گيري درخشاني دورترين ابرنواخترها صورت خواهد گرفت که ما را قادر به نمايان ساختن كم شدن سرعت انبساط عالم طبق مدل پيش بيني شده خواهد کرد. اين تحقييات به وسيله كمكهاي جمع آوري شده توسط وزارت نيروي ايالات متحده آمريكا مورد حمايت مالي قرار دارند.